هذه بضاعَتُنا

«دنیا برای مومن مثل قفس میمونه»، به این درجه ایمان نرسیدم که فقط از با خدا بودن لذت ببرم و غیر از اون برام برام مثل قفس باشه. ولی به این تجربه رسیدم که هیچ کسی غیر از خدا رو ندارم و غیر از خدا هیچ کسی باهام نمیمونه و به جز خدا نمیشه به کسی تکیه کرد. ولی خب چرا آدم باید زمانی به این برسه که تو دلش یه غمی داره؟ چرا وقتی همه درا به روی آدم بسته میشه باید به این چیزا برسه؟
ولی خب من از اونایی بودم که از اولش خدا رو دیدم. اگر چه سر به هوا بودم. اصلا شاید به خاطر همین سر به هوا بودنم باشه. خیلی خب خدا! بی حساب شدیم. ولی خدا کنه هیچ کسی غم تو دلش نباشه.