قدم اول همدلی، قدم دوم محبت

نتونستم باهاش همدل بشم. برای همین هم باهاش رودربایستی دارم و نمیتونم باهاش یک رنگ باشم و بهش محبت کنم. از کی این زاویه بینمون پیدا شد رو نمیدونم. الان میگم اون مقصره، به این دلیل و اون دلیل و اون یکی دلیل. شاید هم انعطاف ناپذیری من هم باشه. همیشه با یه آدمی مثل خودم دوست میشم و میتونم باهاش بسازم. ولی خب اینکه آدم با همه بسازه نقطه قوته، شاید هم نقطه ضعف. ولی امشب که مرزبندی ها مشخص شد، خوب بود. اگر چه جلو بقیه جالب نبود، اما راحتم. کاش از روز اول مستقل میشدیم و جو ما گلیم و ما بلبلیم ما رو نمیگرفت.

خوب حرف بزنیم

چقدر شیک و پیک حرف زدن سخته. اول کلاس گوشیم رو زدم روی ضبط کردن که صدام رو ضبط و کنم و بعد گوش بدم. افتضاح بود. گاهی میگفتم «تو» گاهی که یادم میومد میگفتم «شما». گه گاهی اول و آخر جمله رو میخوردم و نصفه نیمه حرف میزدم. چقدر مستمعین موقرند که هیچی نمیگن. یادم باشه دفعه بعد، با متنانت حرف بزنم. عجله نکنم. این قدر هم محکم حرف نزنم. روان و سلیس و سبک حرف بزنم. کاش این دور و ور یه صحرایی بود و هی میرفتم حرف میزدم و ضبط میکردم که کسی نشنوه. تا حالا چقدر خودتحویلی خوب حرف زدم داشتم. کف دستم نوشتم از قبل روی یک کاغذ بنویسم قدم به قدم باید چیکار کنم که تو کلاس، اینقدر گیج نزنم. ولی خب عب نداره، بزرگ میشم یادم میره.

جملات رو کامل ادا کنیم.
تکه کلام رو حذف کنیم.
مودبانه حرف بزنیم. شما، آقای فلانی، خانم بهمانی. که این رو هم نمیشه تو کلاس رعایت کرد مگر اینکه تو خونه و تو کوچه همینجور باکلاس حرف بزنیم.

عشق مورفیلی

تصور کن یه مورچه از یه فیل خوشش بیاد. عاقلانه است اصلا؟ راستی تکلیف این عشق های مورفیلی چیه؟ کسی می دونه؟