هذه بضاعَتُنا

بالاخره آدم به جایی میرسه که میبینه نباید منتظر ازدواج بشینه. تصمیم میگیره یه برنامه بلند مدت برای دوران مجردیش بریزه. تلاش کنه به سمت استقلال مالی، عاطفی و غیره بره. درس بخونه، سر کار بره، موقعیت اجتماعی خوبی داشته باشه، علاقه ها و استعدادهای درونی خودش رو شکوفا کنه. اوقات فراغت به گشت و گذار و سفر بگذرونه. به کمال رسیدن آدم ها ربطی به مجرد بودن و یا متأهل بودن نداره. آدمی هست مجرد، به کمال رسیده ولی یک آدم متأهل نرسیده. برعکسش هم هست. پس مجرد و متأهل بودن ربطی نقشی در کمال آدم ها نداره. این تلاش خود فرده که خوشبختیش رو رقم میزنه. پس اگر مجردید و حس خوشبختی دارید، خدا رو شکر کنید و از زندگیتون لذت ببرید. اگر احساس خوشبختی ندارید، برید به سمت اینکه چه چیزی حس خوبی به شما میده. نگران مجرد بودن هم نباشد. آدم هایی هستن که روزی هزار بار آرزو دارن مجرد میموندن.

این برنامه ها رو برای خودتون بریزید و برای ثانیه به ثانیه اش خدا رو شکر کنید. اگر همسر خوبی خدا سر راهتون قرار داد، دو دستی بچسبیدش. اگر هم قرار نداد، بدونید پس توانایی این رو دارید که یه آدم قوی و مستقل باشید. در هر صورت آدم بنده ی خداست. چه مجرد باشه و چه متأهل. همینکه بدونی یکی هست با تمام قوا پشتته و همیشه حواسش بهت هست و برات جبران میکنه، برای آرامش درونی آدم کافیه. بقیه اش هم مهارتهای هست که هر کسی متناسب با خودت باید به دست بیاره. خوشبختی چیزی نیست که سراغ آدم بیاد یا نیاد. خوشبختی رو باید برای خودتون و یا خودمون خلق کنیم.